داشتم یه جزوه ی که به دستم رسیده بود مطالعه میکردم که توش هفتصدتا از لذت های رایگان دنیارو جمع کرده بود: 

بوی بدن نوزاد، خاروندن جای کش جوراب، خنکی اون طرف متکا

وقتی میرسی یه جایی شلوغ و همون موقع یکی از پارک در میاد، 

وقتی میرسی به چراغ راهنما همون موقع سبز میشه، وقتی تو جیب شلوار پارسالت پول پیدا میکنی،  

اما راز پشت تمام این هفتصد تا نکته این بود که تو توی اون لحظه درگیر لحظه هایی؛

اگه در همون لحظه تو به گذشته یا آینده فکر میکردی لذت اش خراب می‌شد.

زندگی هم همینه؛ 

زندگی هنر زندگی کردن در لحظه اس. هیچ کس نمیدونه فردا رو میبینه یا نه و اگه کسی اینو بدونه که شاید فردایی نباشه، معنی زندگی رو میفهمه.

»دکتر مجتبی شکوری«

هر چه می‌خواهد دل تنگت بفرست  همه رو میزارم از عکس های گالری که همینطوری داری گرفته تا جمله و تکست و تبلیغ کارای هنریت و نوشته هات و  درد دلات ❤️

#برای_ شما ❤️

خانم باران 

ناشناس 

ناشناس 

گرفته پیچک یادت تمام زندگیم را 

ناشناس 

.

سلام ممنون که وبلاگ  «به وقت من» رو میخونید 🌱🌜

نمی‌توانی آدم‌ها را راضی نگه‌داری. توقع مثل مار چند سر به شانه‌هایشان رشد می‌کند. تغذیه‌اش کنی هرگز از آن خلاصی نداری. با قطع هر سری اژدهای تازه‌ای سر بر می‌آورد. به آدم‌ها اهمیت بده، به ارزش وجودی و احساسات‌شان، اما هرگز وارد بازی راضی نگه‌داشتن نشو. زندگی کردن درحالی‌که دائما می‌ترسی کسی را آزرده کنی رنجی مدام است. روابط انسانی‌ات تبدیل به یک دلهره‌ی مشتعل خواهد شد. آب بریز روی این آتش. نترس که از دست بدهی یا از دست بروی. آدم‌ها بالاخره با هم کنار می‌آیند. عده‌ای می‌مانند، عده ای می‌روند، مراقبت کردن از دوستی قشنگ است ولی تغذیه کننده‌ی هیچ رابطه‌ای نباش. نگذار کسی مثل پیچک دورت بپیچد، شیره‌ی جان تو را بمکد و رشد کند عزیزم. اگر دوستی جوانه بود و تو خاک شدی مطمئن شو که دیگری آفتاب و باران است.

• نوشته شده در پنج‌شنبه سی‌ام اردیبهشت ۱۴۰۰ ساعت ۱۴:۴۵ توسط مکث

برداشته شده از وبلاگِ : اینجا چراغی روشن است

که من آن کورسوی امیدم

#به_وقت_من 

#حفظ_اثر